Landgoed Twente Marathon editie 2024 was prachtig

Wat een mensen en fietsen verzamelen zich op het terrein. Het is koud, maar langzaamaan laat de zon zich zien. De eerste zonnestralen schijnen door de bomen. De weersgoden zijn de deelnemers goed gezind.

De startnummers worden opgehaald en voor de laatste keer wordt de strategie van de dag doorgenomen: wie begint er, wanneer wordt er gewisseld? Zo vlak voor de start neemt het enthousiasme, voor zover mogelijk, nog meer toe. Het is tijd om te gaan! Onder de klanken van de Denekamper Spatzen wordt de startbel geluid. Nou ja, bel… er wordt getikt op de bekken van het drumstel, want de bel is op raadselachtig wijze verdwenen.

En dan vertrekt de lange sliert renners en fietsers door het mooie Twentse landschap. De eerste stop is de pipokeet waar de Jigger. Biggerband in de zon staat te spelen. Onder het genot van een smoothie staan de deel- nemers te genieten van de muzikale klanken.

Ze kunnen niet te lang blijven want er zijn nog aardig wat kilometers weg te werken. Na negen kilometers komen de deelnemers aan bij het Mierennest. Al jarenlang een vaste post in de LTM maar ieder jaar blijft het weer een prachtige locatie. De zon schijnt, de dauw stijgt op, lachende gezichten, warme beentjes, het eerste kwart zit er al bijna op! 

Niet veel verder dient zich de derde post aan, Landgoed Wilmersberg. Opgewacht door veel toeschouwers worden de deelnemers aangemoedigd. Dat is altijd goed voor het moraal. Via mooie paadjes komen de deelnemers aan bij het volgende Landgoed, De Hulst. Eveneens een locatie waar de deelnemers kippenvel krijgen. De drie startgroepen vermengen zich meer en meer, wat betekent dat er heel veel mensen bij een pauzepost zijn. Dat betekent ook veel bekenden die even checken bij elkaar hoe het gaat. De ene deelnemer loopt heel gemakkelijk en ziet vol goede moed de resterende kilometers tegemoet, de andere deelnemer heeft toch last van de kou op de fiets en vindt het lastig om weer te beginnen met lopen. De overgang van fietsen naar lopen is inderdaad niet altijd even fijn. Maar dat maakt de LTM juist tot een mooie uitdaging. De sololopers hebben geluk, die hoeven niet te fietsen. Des te meer respect voor deze lopers, want 42 kilometer lopen met pauzes en dan weer opnieuw opstarten elke keer is niet niks.

Post 5 is een nieuwe post, de Belvedereweg. De naam doet heel ‘Frans’ aan, maar meer Twents kan een post niet zijn. Op de platz bij een boer, hoe mooi kan het zijn! En na de Belvedereweg kondigt zich weer een nieuwe post aan, Landgoed Austieberg. Wat een machtige locatie, Twente op zijn mooist. De hapjes en de drankjes gaan er goed in bij de meeste deelnemers.

Niet iedereen waagt zich aan een hapje of een drankje en houdt het bij de eigen meegenomen etenswaar. En sommige deelnemers bewaren nog een plekje voor de pannenkoeken die door een heel team van vrijwilligers wordt gebakken op Landgoed ’t Singraven. Op deze post kunnen de deelnemers een goede bodem leggen voor de resterende twaalf kilometers want er is ook nog fruit en een ijsje.

Overal blijven de lachende gezichten, maar de hoofden worden roder en er zijn meer zweetdruppels te zien. Hoe je het ook went of keert, het is en blijft een inspanning die LTM.

Over het algemeen zijn de deelnemers goed voorbereid. En voor diegene bij wie de moed toch een beetje in de hardloopschoenen gaat zakken, zijn er gelukkig onwijs veel mensen op het Nicolaasplein in Denekamp. Wat een welkom door alle toeschouwers, dat is alleen maar goed voor het opkrikken van het moraal. En als de deelnemers dan door de kerk lopen is de morele batterij echt weer opgeladen voor de laatste tien kilometers.

Onder luid geklap van de mensen in de banken en indrukwekkende klanken van Ellen IJland gaan de deelnemers door de toren weer naar buiten. Bij sommige deelnemers zie je gewoon de emotie in de ogen, zoveel doet het met ze. Het maakt indruk: de kerk, de mensen, de klanken. En dan is het tijd om aan de laatste kwart van de marathon te beginnen. De benen worden zwaarder, het is koud op de fiets maar het blijft droog! Laten we een schietgebedje maken dat het zo blijft.

De lopers laten Denekamp achter zich en gaan door het Twentse landschap op weg naar het Wesselinkshoes. Het tempo ligt bij de meeste deelnemers wat lager dan in het begin. Het snoephartje onder de riem wordt gewaardeerd en wat extra suiker voor het laatste gedeelte is niet verkeerd.

Het Wesselinkshoes is ook een locatie met een gouden griffel. Waar alle toeschouwers vandaan komen weet de organisatie niet, maar ook hier zijn er weer heel veel om de deelnemers aan te moedigen. En dat kunnen ze gebruiken! Ze kunnen de finish al ruiken, maar niet voordat de laatste stop is aangedaan: De Lutte Hutte. De deelnemers blijven zich verbazen over al het moois wat het Twentse landschap te bieden heeft. De laatste meters dienen zich aan! Het is zwaar, maar hoe dichter de deelnemers richting de finish komen, hoe meer de energie en de adrenaline gaat stijgen. De rode loper ligt klaar en Skippy en Iwan met microfoon zijn goed op de dreef om de deelnemers met een grote glimlach over de finish te laten komen.

De medaille hangt om de bezwete nek, het welverdiende finishbiertje voelt als goud op de tong. Moe, voldaan, trots, blij, zware benen, rood hoofd, een krampje hier en daar: het maakt allemaal niet meer uit want ze zijn er!! De afsluitende knuffel die de duo’s elkaar geven over de finishstreep is een prachtig tafereel om naar te kijken. Rap warme kleding aan, napraten en een feestje bouwen onder de klanken van feestband Waaz. De tent siddert van de energie. En dit is het enige wat de deelnemers nog rest na wederom een prachtige editie Landgoed Twente Marathon 2024. Ook deze editie wordt met een grote glimlach opgeslagen in de herinneringen.