Briljanten huwelijk voor Weerselose echtpaar Siegfried en Mien Voost

Siegfried Gerardus Voost is geboren op 17 maart 1933 in Kleine Huisjes, gemeente Kloosterburen in Groningen-Noord. Wilhelmina Maria Titans is geboren op 20 april 1934 in Molendijk, gemeente Kloosterburen in Groningen-Noord. Ze zijn getrouwd voor de wet op 16 november 1959 en het kerkelijk huwelijk was op 28 november 1959 in de kerk van Kloosterburen. Het gezin bestaat uit vijf zoons, zes kleinkinderen en een achterkleinkind. Echte tukkers zijn Mien en Siegfried dus niet maar ze zijn helemaal gehuisvest in Weerselo.
De geboortegrond van beiden is Kloosterburen in Noord-Groningen waar ze hun jeugdjaren hebben doorgebracht. Vanuit de jongerenvereniging in Kloosterburen hebben ze elkaar leren kennen. Voor veel jongeren was er niets te doen dus vond de pastoor dat hij daar iets mee moest doen. Het idee is toen ontstaan om een jongerenvereniging op te richten en bij deze vereniging zijn Siegfried en Mien elkaar tegengekomen. Na afloop van de avonden bracht de een de ander naar huis en zo is de liefde eigenlijk ontstaan. Ze kennen elkaar al vanaf de lagere school. Siegfried was een kameraad van de broer van Mien.

Mien: “Ik ben van de basisschool naar de huishoudschool gegaan. Ik heb in veel gezinnen gewerkt, thuis gewerkt voor het gezin en als iemand hulp nodig had ging ik er ook naar toe om te helpen. Ik heb op de naaischool gezeten en heb het diploma coupeuse gehaald in de nonnenklooster. Daar was de kleuterschool, naaischool en huishoudschool. Vroeger werden de meisjes klaargestoomd om de huishouding te runnen. Ik vond naaien heel mooi en heb veel kleding gemaakt. Toen mijn zusje de eerste heilige communie deed heb ik het jurkje gemaakt maar dat moest ik wel eerst aan de zusters laten zien. Ook heb ik een nieuwe jas gemaakt van een oude winterjas. Deze was verkleurd, ik heb hem omgedraaid en zo was het weer een goede jas. Ook maakte ik kerstkaarten en breide en haakte ik veel.” Samen hebben ze in Kloosterburen het carnaval opgericht want dat kenden ze daar niet. De wagens worden nog steeds gebouwd in de hele regio.

Siegfried: “Ik ben begonnen als vijftienjarige in een garage en repareerde daar motorfietsen, trekkers en auto’s en langzaam ben ik daar doorgegroeid. Jaren later ben ik gevraagd bij een bedrijf in de Noordoostpolder, in Ens. Hier hebben we vijf jaar gewoond. Ik was gespecialiseerd in motorenrevisie en hydrauliek. Voordat we in Ens mochten wonen werd je eerst gekeurd op wat voor volk ze binnenkregen. Als het geen goed volk was kwam je niet binnen in de polder. Vanuit Ens zijn we in Weerselo terechtgekomen. Iemand van Hoogendijk die veel in de polder werkte kwam op een dag bij ons in Ens aan de deur met de vraag of ik niet in Weerselo wilde komen. Twente trok mij altijd wel. Mien had niks in de polder en ik werkte hele dagen bij Hoogendijk. Op het moment dat je keuzes maakt, zitten er altijd haken en ogen aan. De kinderen hadden in Weerselo meer mogelijkheden dan in de polder. In 1964 zijn we in Weerselo komen wonen. Op een gegeven moment kreeg ik een andere functie in de garage en langzamerhand veranderde er heel wat. Ik heb altijd met heel veel plezier bij Hoogendijk gewerkt. Na vele mooie jaren bij Hoogendijk ben ik werkzaam geweest bij meerdere bedrijven als leermeester bij het opleiden van jongeren. Na mijn leermeesterschap ben ik op een school in Enschede gaan werken, waar ik vijftien jaar met heel veel plezier heb gewerkt, dat was een hele leuke tijd.”

Siegfried werkte bij woningbouwvereniging St. Jozef in Weerselo, werkte als vrijwilliger bij het Oranje Comité, de Weerselose IJsclub en Stichting Welzijn Ouderen (SWO), waar hij een hele tijd in het bestuur heeft gezeten. In 1970 was hij een van de oprichters van volleybalvereniging WEVO. Hij heeft zich ook ingezet voor Welcome Again Veterans. Na vijftig jaar bevrijding in 1995 waren enkele Canadese gasten de eerste keer op bezoek in Weerselo. Bij het tweede bezoek bij 55 jaar bevrijding werden de gasten bij diverse gezinnen ondergebracht. Hierbij was Siegfried een van de organisatoren. Op achttienjarige leeftijd is zijn vrijwilligerswerk begonnen en dat hiel hij vol tot enkele jaren geleden.

Wat moet je doen om 65 jaar getrouwd te zijn? Siegfried: “Vergelijk het met een bouwwerk. Een architect weet precies wat hij wil en als je gaat trouwen weet je niet wat je wil. De handtekening wordt gezet onder een huwelijksakte en dan ga je trouwen. Tijdens het bouwen zal blijken of de fundering sterk genoeg is om het bouwwerk te voltooien. En zo is het ook in het huwelijk en kom je aan 65 jaar.” Siegfried en Mien kunnen terugkijken op een welbesteed leven. Ze genieten nog elke dag in de Haarstee en van hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkind.

Ine Flinkers